Het was nieuwjaarsavond, wij lagen met het ms Wonosobo in Singapore, wij voeren indertijd in de Java Pacific Lines van de Lloyd, op weg naar de Fillipijnen. Op een avond waren wij aan de wal in de roemruchte ‘Seven Club’ ’n bar zeven hoog in ’n hotel, oer gezellig tot 01.00 uur en vervolgens afdruipen richting de, nog meerb roemruchte ‘Bugy street’. Daar werd door velen flink ingenomen en het was ongeveer 03:45 uur toen Lloyd-Kabelgast Jan Bos tegen me zei: “Ton ik heb de zakken vol, ik ga terug naar boord!”, “Goed, ik ga mee” zei ik, want ik had ook flink de lip d’r in laten hangen.
Taxi gevonden en na zo’n honderd meter begon het te storten ….. een tropenbuitje als één groot watergordijn. Zegt Jan: “Die chauffeur moeten we ’n pasje laten halen dan mag ‘ie het haventerrein op en komen we lekker droog aan boord!”. Tot zover ging het van ’n leien dakkie, totdat wij het terrein opreden. De ietwat vreemde chauffeur reed regelrecht naar ’n lichtje dat hij zag, hij had er gelijk flink de gang in, krijgen wij ineens ’n rot klap, ik vloog over de voorbank en Jan zat klem tussen de voor en achterbank, het was ’n kleine tweedeurs Ford Perfect.
Wij krabbelden weer overeind en gingen weer zitten, “De chauffeur is er uit!”, roept Jan, “Wat zou er gebeurd zijn?” vraag ik. Jan op zijn beurt weer: “Ik denk van ’n holletje afgereden, nou dat moet dan ’n flink holletje zijn geweest!”. “Ik krijg natte poten!” gilt Jan, kijkt direct naar beneden en daarna weer door het raampje naar buiten en zegt: “Ton wij legge in het water we motte d’r uit!, dus wij naar voren, maar de voordeur ging niet open. Vervolgens leg ik Jan uit dat dit zo niet werkt en dat we door het raampje naar buiten moeten, maar ja, ik woog toen 98 kilo en Jan was nóg forser dan ik, dus dat lukte voor geen meter en ik bleef op m’n middel hangen. Jan roept “Jij eruit en wringen, dan ga ik duwen, vervolgens ik eruit en wringen!”. Jan had in iedere hand ’n voet van mij en begon te duwen, ik hing voorover uit het raam met m’n kop onder water inmiddels, ik kon het echt niet meer houden en snakte naar adem ……. toen schoot ik los en als ’n schoot als een haas naar boven waar onze chauffeur lag te watertrappelen en riep: “Waar is je vriend?”. Ik vervolgens: “In the car …… I go down!” en direct dook ik naar beneden achter de luchtbellen aan, maar kon die wagen niet meer vinden en ging snel weer naar boven om lucht te happen. Tot mijn verbazing ligt ook Jan daar te watertrappelen en ik roep tegen hem: “Waar kom jij nou vandaan?”, “Tja” zegt ‘ie, “Ik kreeg het benauwd dus heb de deur maar open gedaan en ben uitgestapt!” Er waren in de twee meter hoge kademuur beugels gemetseld waar een Militair met z’n zaklamp op scheen, zodat we gemakkelijker het water konden uitklimmen.
Op het moment dat ik dit verhaal weer terughaal en opschrijf, ben ik op weg naar de vrespectabele leeftijd van 83 jaar, maar ben of zal dit nooit meer vergeten ………… Jan leeft helaas al lang niet meer.
Ton van Haastregt
Oud Lloyd-Handlanger/Olieman